In dit blog wordt ingegaan op de mogelijkheden van de ziektekostenverzekeraar om vergoede medische kosten ten behoeve van een verzekerde, te verhalen op diens aansprakelijke werkgever. Eerst wordt het wettelijk kader van artikel 7:962 BW geschetst, waarna aan de hand van een praktijkvoorbeeld wordt geïllustreerd hoe rechters omgaan met de regresmogelijkheden van de ziektekostenverzekeraar.

Wettelijk kader
Artikel 7:962 lid 1 BW bepaalt dat indien de verzekerde terzake van door hem geleden schade anders dan uit verzekering vorderingen tot schadevergoeding op derden heeft, die vorderingen bij wijze van subrogatie overgaan op de verzekeraar voor zover deze, al dan niet verplicht, die schade vergoedt.

Artikel 7:962 lid 1 BW heeft bijvoorbeeld toepassing op de situatie dat een automobilist als gevolg van een verkeersfout van een andere automobilist letsel oploopt, waardoor hij medische kosten moet maken. De benadeelde kan zijn schade indien de aansprakelijkheid van de tegenpartij vast komt te staan, verhalen op diens WAM-verzekeraar. In de praktijk zullen de medische kosten van de benadeelde vergoed worden door diens eigen ziektekostenverzekeraar. Zijn ziektekostenverzekeraar kan de vergoede medische kosten dan op grond van artikel 7:962 lid 1 BW verhalen op de WAM-verzekeraar van de persoon wiens verkeersfout heeft geleid tot het ontstaan van de schade. De vordering van de benadeelde tot schadevergoeding op de tegenpartij, respectievelijk diens WAM-verzekeraar, gaat dan door middel van subrogatie over op de ziektekostenverzekeraar.

Artikel 7:962 lid 3 BW vormt echter een uitzondering op de hoofdregel van artikel 7:962 lid 1 BW. Artikel 7:962 lid 3 BW bepaalt dat de (ziektekosten)verzekeraar geen vordering krijgt op de verzekeringnemer, een mede-verzekerde, de niet van tafel en bed gescheiden echtgenoot of de geregistreerde partner van een verzekerde, de andere levensgezel van een verzekerde, noch op de bloedverwanten in de rechte lijn van een verzekerde, op een werknemer of de werkgever van de verzekerde, of op degene die in dienst staat tot dezelfde werkgever als de verzekerde.

Artikel 7:962 lid 3 BW strekt ertoe de subrogatie in beginsel uit te sluiten ten aanzien van een aantal categorieën van aansprakelijke personen. Het betreft hier personen van wie mag worden aangenomen dat de verzekering mede in hun belang is gesloten, voor zover zij al niet uitdrukkelijk zijn meeverzekerd. Hun relatie met de verzekerde is van duurzame aard, voortvloeiende uit het familierecht, een arbeidsverhouding of een woonsituatie. Het uitoefenen van verhaal zou deze relatie kunnen verstoren en de verzekeringsnemer, bij echtgenoten ook economisch, kunnen treffen. Een dergelijk gevolg verdraagt zich niet met het doel waartoe de nemer de verzekering sloot.

Indien een in artikel 7:962 lid 3 BW genoemde persoon zijn aansprakelijkheid door een verzekering heeft gedekt, zal verhaal door de (ziektekosten)verzekeraar de verzekerde niet economisch treffen, doch kan dit nog wel degelijk een negatieve invloed hebben op hun relatie. Men denke alleen al aan een mogelijk langdurig schaderegelingsproces of een rechterlijke procedure tussen beide verzekeraars waarbij de een als aansprakelijke partij en de ander mogelijk als getuige is betrokken, en waarbij zij telkens geconfronteerd worden met de schadeveroorzakende gebeurtenis (zie Rechtbank Groningen 26 september 2012, ECLI:NL:RBGRO:2012:BY7716).

Indien de ontstane medische kosten niet het gevolg zijn van een verkeersongeval waarvoor een onbekende derde aansprakelijk is, maar bijvoorbeeld van een bedrijfsongeval waarvoor een werkgever aansprakelijk is, verzet artikel 7:962 lid 3 BW zich er dus tegen dat de ziektekostenverzekeraar de vergoede medische kosten verhaalt op de werkgever of diens verzekeraar.

Praktijkvoorbeeld
De rechtbank Groningen boog zich op 26 september 2012 over de volgende casus. U kunt de uitspraak hier lezen.

Een leerling van het AOC Terra Collega liep in het kader van zijn opleiding dierverzorger stage bij een agrarische onderneming. De stagiair heeft op enig moment letsel opgelopen tijdens zijn stage. De agrarische onderneming was op grond van artikel 7:658 BW aansprakelijk voor de ontstane schade van de stagiair.

De ontstane medische kosten zijn vergoed door de ziektekostenverzekeraar van de stagiair. De ziektekostenverzekeraar heeft vervolgens de agrarische onderneming en diens aansprakelijkheidsverzekeraar aangesproken tot vergoeding van de medische kosten. Beide hebben echter geweigerd de medische kosten te vergoeden die de ziektekostenverzekeraar in eerste instantie aan de stagiair had vergoed. Zij stellen zich op het standpunt dat de ziektekostenverzekeraar geen vorderingsrecht heeft op grond van artikel 7:962 lid 3 BW.

De rechtbank redeneert dat de uitzondering opgenomen in lid 3 van artikel 7:962 BW dat in sommige gevallen geen regres mag worden genomen op de aansprakelijke derde, beperkt uitgelegd dient te worden. Beperkte uitlegging brengt met zich mee dat er een formele werkgever/werknemerrelatie in de zin van artikel 7:610 BW moet zijn, wil regresrecht afwezig worden geacht.

De rechtbank redeneert voorts dat kenmerkend voor de relaties genoemd onder lid 3 van artikel 7:962 BW is, dat deze in de regel duurzaam zijn. Bij een stage-overeenkomst ontbreekt per definitie het duurzame element, waardoor de rechtbank oordeelt dat de uitzondering van artikel 7:962 lid 3 BW niet opgaat en de ziektekostenverzekeraar dus wél regres mag nemen op de agrarische onderneming en diens aansprakelijkheidsverzekeraar. Dit was waarschijnlijk anders geweest indien de leerling van het AOC Terra Collega niet als stagiair, maar als reguliere werknemer actief was bij de agrarische onderneming.

Conclusie
Artikel 7:962 BW voorziet in de regresmogelijkheden van die ziektekostenverzekeraar om vergoede medische kosten ten behoeve van een verzekerde, te verhalen op een derde. De regresmogelijkheid bestaat echter niet indien die derde een van de personen opgenomen in lid 3 van artikel 7:962 BW betreft, waaronder een werkgever.